En als ik dan bang ben, mag ik dan bij jou?

Ik besef me steeds meer dat dit zo’n moment is wat de geschiedenisboeken in gaat. Waar generaties na ons over zullen leren. Waar ze misschien wel een vraag over krijgen op een toets. Of twee. Misschien zelfs op zakken of slagen. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik de huidige situatie surreëel vind. We ‘vechten’ met z’n allen tegen het onzichtbare: tegen ‘HET’ virus. Corona. Oftewel Covid-19. Waar ik me eerder niet zo druk maakte en dacht dat het allemaal wel mee zou vallen, heb ik toch met ingehouden adem naar onze Minister President gekeken afgelopen week. Wat deed hij het goed. Maar ook: wat was hij eerlijk. 

Eerlijk over wat ons te wachten staat. Wat de opties zijn en waren. Hoe zij tot de maatregelen zijn gekomen en waarom zij denken dat dit de beste optie is uit drie allemaal niet leuke opties. Dat we dit samen moeten doen, met z’n allen. En dat we een beetje op elkaar moeten letten.

De afgelopen week heeft het virus ook mij in zijn greep gekregen. Niet letterlijk, maar het zit in mijn hoofd. Ik ben er mee bezig. Dagelijks. Ik hou het nieuws nauwlettend in de gaten en zoek alle informatie op die ik kan vinden. Sommige dingen beangstigen me, andere informatie werkt juist relativerend. Ik blijf thuis. Probeer zo min mogelijk af te spreken met mensen en zie mijn familie dus ook wat minder dan gewoonlijk.

Ik belde een paar dagen geleden met mijn opa. Het was zijn verjaardag. Mijn nuchtere, Brabantse opa vertelde me dat hij het jammer vond dat we niet bij zijn verjaardag konden zijn. Uitgebreid vertelde hij hoe vervelend hij het vond dat hij nu niet meer onbezorgd kon buurten. Ik moest lachen. Als er iemand goed (en vooral kneiterlang) kan buurten, dan is het mij opa wel. “Maar,” zei hij “we hebben nog taart in de koelkast staan. Dus daar nemen oma en ik straks nog lekker een stukje van. Om het te vieren”. Doe dat maar opa. Want we zitten dan misschien wel thuis met z’n allen, maar het leven gaat deels ook gewoon door en mag gevierd worden. Dat is één ding wat zeker is.

Dus lieve mensen, ik wil jullie bij deze sterkte wensen. Want de situatie is niet leuk. Helemaal niet als je ziek bent of als iemand in je omgeving ziek is. Wees voorzichtig en wees extra lief voor elkaar. Bel elkaar eens wat vaker, stuur een kaartje en vooral: let een beetje op elkaar. Zoals Claudia de Breij al zei: “En als ik dan bang ben, mag ik dan bij jou?” En als alles voorbij is, mag ik dan ook bij jou? Dan eten we samen een taartje. Want het leven, dat mag gevierd worden.

xxx Teddy

1 comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Nederlandse beauty blog