Iets meer dan een jaar geleden verruilde ik mijn dagelijkse treinreis voor een studentenkamer in de bruisende stad. Ik hoef niet meer dagelijks met de trein, maar kan gewoon met de fiets naar mijn colleges. Toch zit ik nog wel meerdere keren per week in zo’n knalgeel ding van de NS. Hoewel iedere treinreis weer ander is, zie ik vaak wel hetzelfde om me heen. Iedereen zit in z’n eigen bubbel met een telefoon, boek of soms een krant. Eerlijk? ik doe er zelf net zo hard aan mee. Maar zodra er een treinstoring is, zie ik iets anders.
Tijdens een storing of ander oponthoud raken mensen ineens uit hun bubbel en gaan met elkaar communiceren. Geheel vanzelf. Alsof dat het sein is. “Nu mag het!” Meestal begint het met de vraag wat er precies aan de hand is. Op dat moment luistert iedereen aandachtig mee. Ook zijn er vaak meerderen die het antwoord wel willen geven. Zo individueel als men beweert, zijn we dus ook weer niet. Na deze klassieke vraag-antwoord constructie, valt het vaak weer stil. Dan heerst er een soort ongemakkelijke stilte, omdat niemand nou echt weet wat te doen. Terug in zijn veilige bubbel? Of mensen leren kennen en misschien wel een heel interessant gesprek hebben.
Sommigen gaan voor het eerste en kruipen terug in hun veilige bubbel. Maar ik merk dat mij vaak het laatste overkomt. Om de een of andere reden blijf je in gesprek met elkaar. Je leert elkaar op korte basis kennen. Ik weet waar hij naar toe moet, dat hij zijn ouders uit bed moet bellen als de trein echt niet meer verder zou gaan. De ander is al lang blij dat hij niet naast een kip of geit hoeft te zitten, zoals hij in India wel eens meemaakte. Je lacht samen en hebt het over de NS. Dat het vaak fout gaat, maar ook vaak goed. Ineens ben je benieuwd naar de ander, naar hun reis, de persoon zelf. Ik vraag me af, moeten we er misschien bij hetzelfde station uit?
Wanneer dat niet het geval blijkt, lopen mijn medereizigers samen de trein uit en zeggen me gedag. “Fijne reis!” wensen ze me nog. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is, terwijl het iets is wat ik zelden meemaak. Ik zeg gedag terug, bedank ze en zie deze twee vreemden van elkaar ineens lachend samen hun weg vervolgen. Wat een storing toch met mensen kan doen.
Zit jij vaak in de trein?
xxx Teddy
Grappig dat iedereen zo terughoudend is he! Ik moet zeggen ik zit nooit in de trein heb altijd de auto en misschien is dat voor mij ook wel de reden dat ik niet teveel met mensen in de buurt wil zijn als het niet nodig is haha!
Leuk onderwerp en het is helemaal waar! Ik heb op het perron ook heel veel random gesprekken gehad, best leuk stiekem. Terwijl ik helemaal niet van het openbaar vervoer houd- dat maakt het nog een beetje draaglijk!
Leuk artikel! Ik ga vaak met de bus of metro. Persoonlijk zit ik wel graag in mijn eigen bubbel dan. Meestal zit ik op het openbare vervoer naar of van mijn werk. Op dat moment zet ik wel graag even mijn muziekoortjes in, om de dag van me af te schudden. Dat zie ik dan zo wat als mijn ontspanmomentje om te ont-stressen voordat ik thuis kom.
Ik vind het ook altijd leuk als mensen gewoon een kort gesprekje aangaan of je een fijne dag wensen. Eigenlijk best vreemd dat bijna iedereen zo strak langs elkaar heen loopt!